Ξεκινώντας το ταξίδι με αφορμή το Bookάρω και την εσωτερική ανάγκη αναζήτησης της καλής, κυπριακής, συγγραφικής πένας, ομολογώ πως δεν ήμουνα έτοιμη ακόμα να πειστώ πως η διάλεκτος μας μπορεί να αντιπροσωπεύσει επάξια πιο μοντέρνα μυαλά και να υποστηρίξει διηγήματα ή μυθιστορήματα. Ή ακόμα και ποίηση, η οποία θα ξεφεύγει από την ομοιοκαταληξία και την παραδοσιακή μορφή του τσιαττιστού. Ευτυχώς για το νησί μας και την σύγχρονη κυπριακή κουλτούρα έκανα λάθος.
Η Άρτεμις Ευαγόρου, συγγραφέας κυπριακής και πολωνικής καταγωγής, καταφέρνει μέσω του βιβλίου “Η Σκιά του Οδυσσέα” όχι μόνο να αποδώσει μια πολύ γνωστή ιστορία από μια άλλη οπτική γωνιά, χωρίς έξαλλες και αχρείαστες παρεμβάσεις τους χαρακτήρες αυτής, αλλά το κάνει και στα κυπριακά με λόγο καθαρό, έξυπνο και λίγο ειρωνικό, όπως αρμόζει εξάλλου και στην ίδια την ιδιοσυγκρασία μας. Η Ομήρου Οδύσσεια, γνωστό ελληνικό αρχαίο έπος σε όλους μας, είναι στο κατακάθι της το ταξίδι ενός άνδρα, κατακρεουργημένου συναισθηματικά και ψυχικά από τον πόλεμο, ο οποίος προσπαθεί να φτάσει πίσω στην βάση του σώος. Ποιος άνθρωπος όμως σώζει την ψυχή του τελικά μετά από τόση βία και θάνατο;
Η συγγραφέας επικεντρώνεται στο ταξίδι μέσα του και διαπραγματεύεται πραγματικότητες και γεγονότα που μας απασχολούν μέχρι σήμερα, όπως η ψυχική βία, ο μισογυνισμός, ο πόλεμος και η σχέση μας με το Εγώ μας. Χρησιμοποιώντας τέσσερις σημαντικές γυναίκες της ιστορίας, την Κίρκη, την Αντίκλεια, την Καλυψώ και την Πηνελόπη, και την σχέση τους με τον Οδυσσέα, επιτρέπει στον πρωταγωνιστή να ξανά γνωρίσει τον εαυτό του από την αρχή, να αλλάξει και να αποφασίσει ποιος θέλει να είναι.
Η αφήγηση αυτής της ιστορίας μέσα από τα μάτια και την πένα της Άρτεμις, δεν μπορεί παρά να μην ακουμπήσει σημεία μέσα μας και να μας θυμίσει ακόμα και δικές μας βιωματικές ιστορίες. Θα σταθώ ελάχιστα στον χαρακτήρα που συνδέθηκα εγώ περισσότερο μαζί του, δίχως να θέλω να σας αφαιρέσω την χαρά του να ανακαλύψετε αυτό το βιβλίο μόνοι σας. Η γνωριμία με την Κίρκη οδηγεί τον Οδυσσέα στο να ανακαλύψει μια γλυκιά, ήρεμη και πιο φυσιολογική πλευρά του εαυτού του. Μαζί, η Κίρκη εξαϋλώνεται στα μάτια του αναγνώστη και δείχνει ανοιχτά μιαν απόλυτα θηλυκή φύση που δεν διαφαίνεται στην πρώτη ιστορία. Μέσα από έννοιες που είναι συνήθως συνυφασμένες με την θηλυκότητα ή την γυναικεία φύση δηλαδή την φροντίδα, την γονιμότητα, την αγκαλιά και την φυσική έκφραση του σώματος ο πρωταγωνιστής βλέπει και αναγνωρίζει μια καινούργια πτυχή της γυναίκας αλλά και του εαυτού του σε σχέση μαζί της.
Σας αφήνω με αυτό…
«Η Κίρκη εγέλασεν ανόρεχτα. «Αθρωπιά, καλοσύνη, ευπρέπεια… Πόσον όμορφες λέξεις! Κρίμαν που τες χρησιμοποιείς τόσον επιπόλαια. Τόσον…διακοσμητικά. Πε μου, πόσον καλά ξέρεις τους άντρες σου; Εξαναείδες τους πως συμπεριφέρουνται άμμαν νιώθουν ότι μπορούν να κάμουν ελεύθερα ό,τι θέλουν;»
[…]
Εγύρισεν τζ’ εκοίταξεν πικραμένος την φουσκωμένην τζοιλιάν της. «Ακόμα ένας γιος που εν θα γνωρίσω ποττέ. Που εν θα με γνωρίσει ποττέ.» Έκατσεν δίπλα του, γυμνή τζαι πανέμορφη, με θκυο κερήθρες να λάμπουν μες τα μάθκια της, τζαι με τα χρυσαφένια της βρουλλία, ξέδυτα, ξέπλεκα, μόνον για τζείνον.»
