Όλη τη μέρα τρέχεις . Σηκώνεσαι το πρωί, ετοιμάζεσαι , ετοιμάζεις τα παιδιά για το σχολείο ή ετοιμάζεις το σκυλί σου για βόλτα. Πας στη δουλειά, συναναστρέφεσαι με κόσμο, αρκετό κόσμο. Και ο υπόλοιπος κόσμος τρέχει να προλάβει τις δικές του δουλειές. Οι υποχρεώσεις σου μες στη μέρα, πολλές και το ξέρεις. Το απόγευμα τρέχεις ξανά, τα παιδιά σε μαθήματα, χορούς, γυμναστικές, ποδόσφαιρο. Καλά, κι εσύ πας μια βόλτα απ’ το γυμναστήριο ή τουλάχιστο λες πως θα πας αλλά το αναβάλεις καμιά φορά, γιατί προέχουν τα παιδιά, τα σκυλιά, η δουλειά, ή, μάλλον, η ξεκούραση. Τόσο έντονη και γρήγορη καθημερινότητα. Ταυτόχρονα και περιοριστική. Δεν σου μένει αρκετός χρόνος και αν σου μένει, πολλές φορές, τον σπαταλάς στην εύκολη διέξοδο. Ένα κινητό για να χαζέψεις, μια ταινία για ν’ αποκοιμηθείς. Κι εγώ το κάνω. Το παραδέχομαι. Δηλώνω ένοχη. Λες πού να τρέχω τώρα πάλι με το αμάξι στους δρόμους για να δω θέατρο; Και πού ξέρω εγώ πως πραγματικά θα μου αρέσει αυτό που θα δω; Θα περάσω καλά; Αυτό δεν το γνωρίζεις. Και αυτό είναι το ωραίο. Το άγνωστο. Το απρόσμενο που θα σε προβληματίσει, θα σε βάλει σε σκέψεις , θα θέλεις να το συζητήσεις, θα διερωτηθείς∙
«αν ήμουν εγώ ο σκηνοθέτης πως θα το ανέβαζα στη σκηνή» ή
«πώς θα μπορούσα να αναπτύξω αυτή την θεματολογία σαν σκηνοθέτης;»
«συμφωνώ η διαφωνώ με τις σκέψεις του σεναριογράφου;»
«μου άρεσαν τα σκηνικά, τα κοστούμια, ο φωτισμός ή μήπως όχι;»
Αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα θα σου δημιουργηθούν αν επιλέξεις να πας να παρακολουθήσεις μια ζωντανή παράσταση με ανθρώπους που βρίσκονται σε πραγματική δράση προσπαθώντας να γεμίσουν μια αίθουσα συναισθήματα. Αλλά και στην τελική να μην σου άρεσε η παράσταση, καλό είναι. Δεν μας αρέσουν όλα πάντα. Όμως κάνε την προσπάθεια να κατανοήσεις την ματιά του κάθε σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Άσε στην άκρη πολιτικές, ιδεολογικές, θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις. Πήγαινε εκεί να παρακολουθήσεις την τέχνη ενός καλλιτέχνη με ανοιχτό μυαλό , ανοιχτή καρδιά. Μετά διαφώνησε, ή συζήτησε , σκέψου και αναλογίσου . Κάνε όμως το πρώτο βήμα και πήγαινε. Κάν’ το σαν δώρο στον εαυτό σου. Χάσου, έστω για λίγο, απ’ την πραγματικότητα. Κι εγώ το κάνω. Δηλώνω κι εδώ ένοχη.
Γίνε ο θεατής που κι εσύ θα ήθελες στην δικιά σου παράσταση.
«Η πραγματικότητα είναι η μόνη διέξοδος για όσους πάσχουν από έλλειψη φαντασίας».
Τιτάνια
