Επειδή δέχομαι συχνά την ερώτηση, σε ποια κατηγορία θα κατέτασσα τα βιβλία μου, αφήνω εδώ μια γνώμη.
Κατ’ αρχάς θέλω να πω, πως ξεκινώντας να γράφω ένα έργο, ποτέ δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ ότι τώρα θα γράψω μια νουβέλα ή ένα μυθιστόρημα ή….. ξέρω ‘γω κάτι άλλο. Δεν θέτω τον ευατό μου σ’ αυτόν τον αυτοπεριορισμό. Απλώς ξεκινώ να γράψω όταν έχω κάτι να πω και τελειώνω όταν έχω πει, αυτό που είχα να πω.
Η δουλειά μου ως συγγραφέας, σταματά εκεί. Η κατηγοροποίηση των έργων είναι δουλειά άλλων και δεν την κατακρίνω, αν αυτό βοηθά σ’ έναν σκοπό.
Δεν είναι πρόβλημα να υπάρχουν κατηγορίες στα βιβλία. Το πρόβλημα αρχίζει όταν τα βιβλία γράφονται προκειμένου ν’ ανήκουν σε κάποια κατηγορία. Αυτό είναι μια, εκ των προτέρων, αποποίηση ταυτότητας. Μια απουσία χαρακτήρα. Σαν τους ανθρώπους που θυσιάζουν την ατομικότητα τους ώστε να ενταχθούν σ’ ένα σύνολο.
Ο σκοπός ωστόσο της τέχνης δεν είναι να ταιριάξει με το ήδη υπάρχον μα, αν είναι δυνατό, να δημιουργήσει κάτι καινούργιο. Να μας βγάλει απ’ τη συνήθεια.
Γι’ αυτό κι εγώ θα συνεχίσω να γράφω βιβλία χωρίς να μετρώ τις λέξεις με σκοπό να ταιριάξουν σε κάποια κατηγορία. Βιβλία ωστόσο με προσωπικότητα. Κι όσο πιο άτακτα γίνεται.
