Επιλογές

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η φλυαρία, ακόμη και η συγγραφική, να θεωρείται αρετή. Ποιος είπε πως η τέχνη οφείλει να είναι φλύαρη. Γιατί να Θεωρούμε πως αυτός που χρειάζεται παραπάνω λέξεις προκειμένου να πει μια ιστορία είναι πιο τεχνίτης από αυτόν που καταφέρνει να το κάνει με λιγότερες…πιο οικονομικά και σύντομα. Θα μπορούσαμε φυσικά απ’ την άλλη να επιλέξουμε να μην είμαστε απόλυτοι και να αρκεστούμε στο συμπέρασμα πως όλα είναι θέμα μούστου. ‘Ολα έχουν να κάνουν με την προσωπική μας αισθητική. Εμένα ωστόσο η δίκη μου αισθητική ελκύεται απ’ τη συντομία. ‘Εχω την πεποίθηση πως η λιτότητα συγγενεύει, πολύ στενά, με την τέχνη. Και ότι η αληθινή τέχνη, κι η αυθεντική γραφή δε χρειάζονται περαιτέρω πλουμίσματα και στολίδια. Η χρήση παραπάνω λέξεων απ’ τις απαραίτητες μια την απόδοση του νοήματος συνιστά ταυτόχρονα και την υποτίμηση τους. ‘Οταν μια λέξη αδυνατεί να σταθεί από μόνη της, να αποδώσει το ακριβές νόημα, και χρειάζεται να συνδράμουν κι άλλες Θα πει πως δεν ήταν η κατάλληλη. Είναι ένδειξη αστοχίας. Προτιμότερο λοιπόν είναι να παιδέψεις κι άλλο το μυαλό σου, να σκαλίσεις βαθύτερα, μέχρι να βρεις την κατάλληλη που Θα μπορεί να σταθεί από μόνη της, χωρίς δεκανίκια. Είναι προτιμότερο η οποιαδήποτε σπατάλη, το όποιο παίδεμα, να γίνει στο κεφάλι του συγγραφέα. Κι αφού κάνει το τελικό κοσκίνισμα να βάζει στο χαρτί το πιο ποιοτικό προϊόν αυτής της εργασίας. Γιατί, στο κάτω κάτω, αυτό το κοσκίνισμα είναι δουλειά δίκη του και όχι του αναγνώστη. Κι όσο πιο πολλά περάσματα γίνουν απ’ το κόσκινο του νου του, τόσο πιο ουσιαστική και τίμια Θα είναι δουλειά του.